Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ξέρεις τι είναι κατάντια; Να διατείνεσαι ότι αγαπημένος σου συγγραφέας είναι ο ξενόπουλος τη στιγμή που μετά απ'αυτόν έχει περάσει ένας εμπειρίκος, ένας γκάτσος, ένας ιωάννου, μία διδώ σωτηρίου, μία έλλη αλεξίου ρε αδερφέ. Πόσο μπορεί να ταυτίστηκες εσύ με τη στέλλα βιολάντη δηλαδή;

για να μην πω γι'αυτούς που αναπολούν τα πλάνα μάτια της Κυβέλης όταν αναπνέει ανάμεσά μας η Ρένη Πιττακή και η Μάγια Λυμπεροπούλου. Πόσο αρχαιοκαβλωσύνη δηλαδή; πόση ναφθαλίνη. πόσος εμετός.

νομίζω πως η διανόηση και η τέχνη στη σύγχρονη ελλάδα κινείται στις σελίδες των παλαιάς κοπής γυναικείων περιοδικών που προστάζει φούστα πένσιλ με γόβα και τελικά ανακυκλώνεται στο αναμάσημα καθώς ασφαλές θέμα συζήτησης είναι μόνο το πεθαμένο.

Και να φανταστείς ότι είμαι απόφοιτος του Εθνικού.


Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

...είχα και καιρό να βγω κανονικό ραντεβού, από αυτά που πας για να μιλήσεις, όχι άλλα λέει η θειά μου άλλ'ακούν τ'αυτιά μου δηλαδή. Ε, το κατάπια το ρημάδι το λεξοτανίλ γιατί ή αυτό ή που θα μ'έπιανε χεζοβολιό από τον τρόμο μου. Ξέρεις, άμα είμαι ντυμένη αισθάνομαι ανυπεράσπιστη. Πες πες πες και αφού με έχει προειδοποιήσει ότι έχει τον τρόπο του με τις γυναίκες γιατί μπορεί να μην είναι ωραίος αλλά ξέρει να τα λέει, γυρνάει και μου λεει "για την ηλικία σου όμως καλά κρατιέσαι". Αυτόν τον άνθρωπο στο παρελθόν τον έχω γαμήσει κυρίες και κύριοι. Τέτοιο κοινωνικό έργο επιτελώ!

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

τα τραγούδια πρέπει να μένουν στα τραγούδια όπως και οι ιστορίες στα βιβλία και οι σπαραξικάρδιες σκηνές στις ταινίες και τα λουλούδια στην κυρία από μένα. δεν δουλεύει η μαγεία εκτός και είναι κάτι που το λέω εκ πείρας και εξ'επαγγέλματος. φυσικά κανείς δε βάζει μυαλό αλλά από ένα σημείο και ύστερα καταντά αυτοκτονία. διαπιστώνω πως η κουβέντα είναι υπερεκτιμημένη, πήξαμε στις αναλύσεις και στις εξομολογήσεις εκ βαθέων. έμαθα για το λουμπάγκο και τον τραυλισμό που τον βασάνιζε όταν ήταν παιδί, ομολόγησα πως στον ελέυθερο χρόνο μου πλάθω κουλουράκια. "στα είπα όλα, φίλα με τώρα" και έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου αλλά από τηγανίτα τίποτα. αν πήδηξε ο οδυσσέας ιωάννου ή ο μίλτος με αυτό το τραγούδι, εμένα να με χέσετε.





Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

γενικά δεν αισθάνομαι και πολύ αισιόδοξη. θα προσπαθήσω να το πω με όσες το δυνατόν λιγότερες βρωμοκουβέντες είναι δυνατόν -αν και η εντολή του ψυχαναλυτή μου είναι να βρίζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Βλέπετε, η φυσική συστολή που είχα ανέκαθεν και η όψη μίσχου κυκλαμίνου δε βοήθησε ιδιαίτερα στο να αναπτύξω έναν ισορροπημένο χαρακτήρα που όταν είναι αυτυχισμένος το χρεώνει στον εαυτό του ως επιτυχία και όταν είναι δυστυχισμένος το πετά στα μούτρα του άλλου ως αποτυχία. Οπότε τώρα ενηλικιώνομαι μαζί με τους άλλους έφηβους που έχω και χάσμα γενεών.

γιατί λοιπόν είναι αυτό το μέρος τόσο ωραίο εξωτερικά και τόσο σκατά εσωτερικά; το κακό dna; το όνομα βαρύ σαν ιστορία; τα ξένα συμφέροντα; ο κρόνος ανάδρομος; αυτό το μέρος είναι ακριβώς όπως μια εξωτική, ηλίθια καλλονή που επιπλέον έμεινε κι αμόρφωτη γιατί το κοντινότερο σχολείο ήταν πολύ μακριά από το χωριό της, ας πούμε αιώνες περπάτημα. Φυσικά και αναμφισβήτητα αν η χώρα ήταν μουνί θα ήταν αξιογάμητο και από αυτά που τα κερνάς, τα πας για φαγητό και τους κάνεις όλα τα χατήρια. Επίσης θα ήταν και ηλίθιο. Γιατί θα το γάμαγες όχι απλά χωρίς να του κάνεις τα χατήρια αλλά θα σε παρακαλούσε κιόλας ενώ εσύ θα το έπαιζες δύσκολος. Και μέσα στην αμορφωσιά του θα σε προέτρεπε να μη βάλεις προφυλακτικό σκουφάκι γιατί ως γνωστόν αν δεν χύσεις εντός δεν αφήνεις απογόνους. (Επειδή σε αυτό το σημείο θυμάμαι και την κοινωνική προσφορά πρέπει να ενημερώσω τις απανταχού κορασίδες πως αφενός αυτό το τελευταίο ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ και αφετέρου κυκλοφορούν κι αρρώστιες).

τώρα θα μου πεις "τα μέρη τα κάνουν οι άνθρωποι". Και θα έχεις απόλυτο δίκιο. Εμείς είμαστε οι εξωτικές ομορφιές, οι ασχήμιες και οι αγράμματοι. Θυμάμαι μια φορά κάτι που μας είπε μία καθηγήτρια καλλιτεχνικών στο σχολείο "Η Ελλάδα δεν έζησε ποτέ την Αναγέννηση". Η Ελλάδα πήγε από τον Μεσαίωνα στο τίποτα. Τη σκέφτομαι καμμιά φορά σαν τους φυλακισμένους στο υπόγειο του Underground. Μπήκες από το σκότος στο ακόμα πιο απόλυτο μαύρο. Έζησες σκυφτός και πιο σκυφτός κι ακόμα πιο σκυφτός για να μη σπας το κεφάλι σου στο ταβάνι, για να επιβιώσεις. Και ξαφνικά μπάφιασες και από μία περίεργη συγκυρία σου άνοιξε η πόρτα και βγήκες στο φως. Κοιτάς τριγύρω και όλα έχουν αλλάξει τόσο πολύ που είναι αδύνατον να το συλλάβεις. Για τους άλλους φυσικά η μετάβαση από τον αλυσιδωτό θώρακα στο φράκο ήταν ομαλή. Εντωμεταξύ ημίγυμνες στρουμπουλές άρχισαν να ποζάρουν αυτάρεσκα και έγινε και μια βιομηχανική επανάσταση τη στιγμή που εσύ ήσουν ακόμα με τη φούστα και το φέσι. Δε λέω, τιμημένη η φουστανέλα αλλά και η μετάβαση στο παντελόνι πονεί, άσε που συγκαίγονται και τ'αχαμνά σου. Και εδώ η μετάβαση έγινε εν μία νυκτί. Τρέξαμε όλοι αλλόφρωνες να προλάβουμε να μοιάσουμε. Όχι να είμαστε. ΝΑ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ. Νομίζω πως αν το δεις έτσι δικαιολογείται η βλαχειά μας και η γυφτιά μας και η μικροπρέπειά μας και όλα. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η ηλιθιότητα. Σ'αυτό απάντηση δεν έχω. Είμαστε όλοι ηλίθιοι. Και εσείς που δεν το παραδέχεστε ακόμα περισσότερο. Εγώ τουλάχιστον είμαι όμορφη (αυτοσαρκασμός).