Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

καταλαβαίνεις ότι οι προτεραιτότητες έχουν αλλάξει, (λόγω ηλικίας; λόγω ένδειας;) όταν βγαίνεις για (ας το πούμε) χριστουγεννιάτικες αγορές και αντί για βρακάκια, καλτσάκια, μπλουζάκια, παπουτσάκια αγοράζεις την νέα ηλεκτρική γκριλιέρα της τάδε εταιρίας και μάλιστα είσαι πολύ ευχαριστημένος με την επιλογή σου. Αυτή τη ζωή εγώ δεν την ήθελα για μένα. Εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου περσόνα και προσπαθώ να πιστέψω πως είναι ένα καταθλιπτικό επεισόδιο και θα περάσει. Κατά τα άλλα η Αννίτα Ναθαναήλ, κατά πολύ μεγαλύτερή μου ηλικιακά και επίσης κατα πολύ φτωχότερη σε άλλους τομείς, δίνει κι αυτή τον αγώνα της θεωρώντας υψίστης σημασίας την καταναλώση λαχανικών από τα παιδιά της και την επάρκεια ύπνου, ενώ προφανώς η ιδέα να τους στρώσει στο διάβασμα μπας και απαλλάξει τον κόσμο από δύο ρέπλικες του εαυτού της, δεν της έχει περάσει από το μυαλό. Όπως η ίδια παραδέχεται, σχεδόν ξεδιάντροπα, η πρώτη της σκέψη στις ελληνικούρες των τέκνων, είναι "τι θα πει ο μπαμπινιώτης;" (ίδια και απαράλλαχτη με την αντίδραση της μάνας μου όταν φορούσα το σκισμένο τζιν στα 90s "τι θα πει ο κόσμος") αλλά ευτυχώς μένει εκεί καταπώς φαίνεται - και λέω "ευτυχώς" γιατί ο έντονος προβληματισμός κάνει ρυτίδες και αναμφισβήτητα η Αννίτα Ναθαναήλ είναι μία ωραία κυρία. Το έχω πει αρκετές φορές και θα το επαναλάβω επί τη ευκαιρία, το να κάνεις παιδί είναι επιλογή. Και η επιλογή δεν πρέπει να έγκειται πλέον στο αν θες ή όχι αλλά αν ο κόσμος μπορεί να το αντέξει.

"Και κάπως έτσι επιλέγω τις μάχες μου...  Αυτές που έχω την πολυτέλεια να χάσω και αυτές στις οποίες θα σταθώ αμείλικτη υποστηρικτής. Όπως στο θέμα του ύπνου και της διατροφής ας πούμε. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι τα φιλαράκια μου και το καθημερινό ραντεβού με το μαξιλάρι δεν το χάνει κανείς! Εκεί παίρνω το αίμα μου πίσω και κερδίζω με διαφορά... "
-Αννίτα Ναθαναήλ, source: http://bit.ly/JVCuQH




Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ξέρεις τι είναι κατάντια; Να διατείνεσαι ότι αγαπημένος σου συγγραφέας είναι ο ξενόπουλος τη στιγμή που μετά απ'αυτόν έχει περάσει ένας εμπειρίκος, ένας γκάτσος, ένας ιωάννου, μία διδώ σωτηρίου, μία έλλη αλεξίου ρε αδερφέ. Πόσο μπορεί να ταυτίστηκες εσύ με τη στέλλα βιολάντη δηλαδή;

για να μην πω γι'αυτούς που αναπολούν τα πλάνα μάτια της Κυβέλης όταν αναπνέει ανάμεσά μας η Ρένη Πιττακή και η Μάγια Λυμπεροπούλου. Πόσο αρχαιοκαβλωσύνη δηλαδή; πόση ναφθαλίνη. πόσος εμετός.

νομίζω πως η διανόηση και η τέχνη στη σύγχρονη ελλάδα κινείται στις σελίδες των παλαιάς κοπής γυναικείων περιοδικών που προστάζει φούστα πένσιλ με γόβα και τελικά ανακυκλώνεται στο αναμάσημα καθώς ασφαλές θέμα συζήτησης είναι μόνο το πεθαμένο.

Και να φανταστείς ότι είμαι απόφοιτος του Εθνικού.


Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

...είχα και καιρό να βγω κανονικό ραντεβού, από αυτά που πας για να μιλήσεις, όχι άλλα λέει η θειά μου άλλ'ακούν τ'αυτιά μου δηλαδή. Ε, το κατάπια το ρημάδι το λεξοτανίλ γιατί ή αυτό ή που θα μ'έπιανε χεζοβολιό από τον τρόμο μου. Ξέρεις, άμα είμαι ντυμένη αισθάνομαι ανυπεράσπιστη. Πες πες πες και αφού με έχει προειδοποιήσει ότι έχει τον τρόπο του με τις γυναίκες γιατί μπορεί να μην είναι ωραίος αλλά ξέρει να τα λέει, γυρνάει και μου λεει "για την ηλικία σου όμως καλά κρατιέσαι". Αυτόν τον άνθρωπο στο παρελθόν τον έχω γαμήσει κυρίες και κύριοι. Τέτοιο κοινωνικό έργο επιτελώ!

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

τα τραγούδια πρέπει να μένουν στα τραγούδια όπως και οι ιστορίες στα βιβλία και οι σπαραξικάρδιες σκηνές στις ταινίες και τα λουλούδια στην κυρία από μένα. δεν δουλεύει η μαγεία εκτός και είναι κάτι που το λέω εκ πείρας και εξ'επαγγέλματος. φυσικά κανείς δε βάζει μυαλό αλλά από ένα σημείο και ύστερα καταντά αυτοκτονία. διαπιστώνω πως η κουβέντα είναι υπερεκτιμημένη, πήξαμε στις αναλύσεις και στις εξομολογήσεις εκ βαθέων. έμαθα για το λουμπάγκο και τον τραυλισμό που τον βασάνιζε όταν ήταν παιδί, ομολόγησα πως στον ελέυθερο χρόνο μου πλάθω κουλουράκια. "στα είπα όλα, φίλα με τώρα" και έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου αλλά από τηγανίτα τίποτα. αν πήδηξε ο οδυσσέας ιωάννου ή ο μίλτος με αυτό το τραγούδι, εμένα να με χέσετε.





Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

γενικά δεν αισθάνομαι και πολύ αισιόδοξη. θα προσπαθήσω να το πω με όσες το δυνατόν λιγότερες βρωμοκουβέντες είναι δυνατόν -αν και η εντολή του ψυχαναλυτή μου είναι να βρίζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Βλέπετε, η φυσική συστολή που είχα ανέκαθεν και η όψη μίσχου κυκλαμίνου δε βοήθησε ιδιαίτερα στο να αναπτύξω έναν ισορροπημένο χαρακτήρα που όταν είναι αυτυχισμένος το χρεώνει στον εαυτό του ως επιτυχία και όταν είναι δυστυχισμένος το πετά στα μούτρα του άλλου ως αποτυχία. Οπότε τώρα ενηλικιώνομαι μαζί με τους άλλους έφηβους που έχω και χάσμα γενεών.

γιατί λοιπόν είναι αυτό το μέρος τόσο ωραίο εξωτερικά και τόσο σκατά εσωτερικά; το κακό dna; το όνομα βαρύ σαν ιστορία; τα ξένα συμφέροντα; ο κρόνος ανάδρομος; αυτό το μέρος είναι ακριβώς όπως μια εξωτική, ηλίθια καλλονή που επιπλέον έμεινε κι αμόρφωτη γιατί το κοντινότερο σχολείο ήταν πολύ μακριά από το χωριό της, ας πούμε αιώνες περπάτημα. Φυσικά και αναμφισβήτητα αν η χώρα ήταν μουνί θα ήταν αξιογάμητο και από αυτά που τα κερνάς, τα πας για φαγητό και τους κάνεις όλα τα χατήρια. Επίσης θα ήταν και ηλίθιο. Γιατί θα το γάμαγες όχι απλά χωρίς να του κάνεις τα χατήρια αλλά θα σε παρακαλούσε κιόλας ενώ εσύ θα το έπαιζες δύσκολος. Και μέσα στην αμορφωσιά του θα σε προέτρεπε να μη βάλεις προφυλακτικό σκουφάκι γιατί ως γνωστόν αν δεν χύσεις εντός δεν αφήνεις απογόνους. (Επειδή σε αυτό το σημείο θυμάμαι και την κοινωνική προσφορά πρέπει να ενημερώσω τις απανταχού κορασίδες πως αφενός αυτό το τελευταίο ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ και αφετέρου κυκλοφορούν κι αρρώστιες).

τώρα θα μου πεις "τα μέρη τα κάνουν οι άνθρωποι". Και θα έχεις απόλυτο δίκιο. Εμείς είμαστε οι εξωτικές ομορφιές, οι ασχήμιες και οι αγράμματοι. Θυμάμαι μια φορά κάτι που μας είπε μία καθηγήτρια καλλιτεχνικών στο σχολείο "Η Ελλάδα δεν έζησε ποτέ την Αναγέννηση". Η Ελλάδα πήγε από τον Μεσαίωνα στο τίποτα. Τη σκέφτομαι καμμιά φορά σαν τους φυλακισμένους στο υπόγειο του Underground. Μπήκες από το σκότος στο ακόμα πιο απόλυτο μαύρο. Έζησες σκυφτός και πιο σκυφτός κι ακόμα πιο σκυφτός για να μη σπας το κεφάλι σου στο ταβάνι, για να επιβιώσεις. Και ξαφνικά μπάφιασες και από μία περίεργη συγκυρία σου άνοιξε η πόρτα και βγήκες στο φως. Κοιτάς τριγύρω και όλα έχουν αλλάξει τόσο πολύ που είναι αδύνατον να το συλλάβεις. Για τους άλλους φυσικά η μετάβαση από τον αλυσιδωτό θώρακα στο φράκο ήταν ομαλή. Εντωμεταξύ ημίγυμνες στρουμπουλές άρχισαν να ποζάρουν αυτάρεσκα και έγινε και μια βιομηχανική επανάσταση τη στιγμή που εσύ ήσουν ακόμα με τη φούστα και το φέσι. Δε λέω, τιμημένη η φουστανέλα αλλά και η μετάβαση στο παντελόνι πονεί, άσε που συγκαίγονται και τ'αχαμνά σου. Και εδώ η μετάβαση έγινε εν μία νυκτί. Τρέξαμε όλοι αλλόφρωνες να προλάβουμε να μοιάσουμε. Όχι να είμαστε. ΝΑ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ. Νομίζω πως αν το δεις έτσι δικαιολογείται η βλαχειά μας και η γυφτιά μας και η μικροπρέπειά μας και όλα. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η ηλιθιότητα. Σ'αυτό απάντηση δεν έχω. Είμαστε όλοι ηλίθιοι. Και εσείς που δεν το παραδέχεστε ακόμα περισσότερο. Εγώ τουλάχιστον είμαι όμορφη (αυτοσαρκασμός).


Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Έλληνας που έχεις Συνηθίσει.

αυτός που σε ανάρτηση "ενημερωτικού" μπλογκ για καταγγελία βιασμού (http://bit.ly/1aJKdxu), απαντάει "τα χρειαζόταν το πουτανάκι". Αυτός που κάνει τον κόπο να αφήσει σχόλιο "προσέχτε παιδιά που τον δίνεται γιατί έχει γεμίσει ο τόπος καριόλες που μετά σου κάνουν μήνυση και ζητούν λεφτά". Ο φιλόξενος έλληνας που επισημαίνει "μπα; είχαμε τις αγγλίδες, τώρα τα κάνουν και οι βελγίδες;". Αυτός ο μοντέρνος νεοέλληνας που αναρωτιέται: "τι δουλειά είχε να τα πίνει στο μπαρ και να μιλάει με δύο άντρες;".

Είναι γνωστός μάλλον νόμος στο κράτος του νεοέλληνα ότι απαγορεύεται δια ροπάλου να πίνεις στο μπαρ με δύο άντρες. Και μου λές μετά για μπούργκες και αηδίες....

Ο νεοέλληνας λοιπόν ο αγράμματος και αστοιχείωτος που φυσικά δεν πιστεύει στην ισότητα των δύο φύλων καθώς η φύση τον "προίκισε" απλόχερα και καλά έκανε, σαν να του το χρώσταγε η πλάση. Αυτός ο άντρας "ο σωστός" που θέλει τη γυναίκα και πουτάνα και αγία, και βρωμιάρα στο κρεββάτι και κυρία στην κουζίνα, και έτσι και γιουβέτσι. Που αν δεν θέλει να "κουνήσει την αχλαδιά" μάλλον είναι κρύα κομπλεξική ανοργασμικιά (και βγαίνει και με τις φίλες της αντί να περιμένει τον πασά να επιστρέψει στο σπίτι) ή λεσβία. Και που δεν έχει δικαίωμα να ζητάει σεξ εκτός αν επιθυμεί να αναπαραχθεί. Γιατί έτσι κάνουν στο ζωικό βασίλειο (ξέρει αυτός σαν τράγος που είναι). Ο τύπος που του φαίνεται δικαιολογημένος ο βιασμός όταν κάποια ντύνεται -κατά τη γνώμη του - προκλητικά. Αυτό το υπέρλαμπρο μυαλό που θεωρεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα σε "καλομαθαίνουν". Αυτός που τελειώνει το ακατάσχετο και άκρως ακατανόητο λογίδριο δίνοντας συμβουλές στα απανταχού θυληκά και κουνώντας το δάχτυλο "δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένη και οι βιασμοί από 'δω και πέρα θα πολλαπλασιάζονται". ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΒΙΑΣΤΗΣ. Και αυτός ο νεοέλληνας πρέπει να σοδομισθεί βάναυσα από την κάθε τρόϊκα (και όχι για ευχαρίστηση). Αυτός ο νεοέλληνας αξίζει όλα όσα τραβάει και του αξίζουν και δέκα φορές χειρότερα. Είναι η ντροπή του κόσμου, που δεν είναι και πολύ καλύτερος γενικά, αλλά είναι ο λόγος που οποιοσδήποτε εύχεται και προσεύχεται για αφανισμό αυτού του μπασταρδοκράμματος είναι σχεδόν δικαιολογημένος (με την έννοια ότι δεν δικαιολογώ επουδενί τον φόνο ούτε ΚΑΝ ως ποινή, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές ας πούμε πως αν έσκαγε το ηφαίστειο της Σαντορίνης και σηκωνόταν κάνα τσουνάμι, δεν θα ήμουν ακριβώς συντετριμμένη).

Πες μου, πως αντέχεις αυτόν τον άνθρωπο να περπατάει δίπλα σου. Να ψηφίζει. Να σου τρώει τον αέρα.Κάπως έτσι γίνεται ο άνθρωπος ακραίος. Βλέποντας τέτοια αηδιαστικά υποκείμενα να περιφέρουν το άχρηστο σαρκείο τους ανέμελα, ίσως και περήφανα. Και μη μου πεις ότι είναι μεμονωμένη περίπτωση. Ξέρεις κι εσύ τέτοιους. Ειλικρινά, δε βαρέθηκες να τους ανέχεσαι;

Και λέω. Η δημοκρατία είναι για όσους την πιστεύουν και τη σέβονται και την εξασκούν. Η ελευθερία έκφρασης είναι για όσους την προασπίζονται και δεν τρομοκρατούν τους γύρω τους ("οι βιασμοί από 'δω και πέρα θα πολλαπλασιάζονται"). Ίσοι είναι αυτοί που αναγνωρίζουν την ύπαρξη του ίσου. Όλοι οι άλλοι πρέπει να αντιμετωπίζονται δίχως ανωτερότητα. Γιατί ανωτερότητα για τον κρετίνο σημαίνει αδυναμία. Φτύνω στα μούτρα σου Λεοπόλδε που θα έπρεπε να σε λένε ΛεοΠΟΡΔΟ.



Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

"αμα σε τρώει το μουνί σου, στο τέλος τρως το κεφάλι σου"



λαϊκή σοφία δικής μου παρασκευής γιατί καταπως φαίνεται είμαι λαϊκιά. Κάθε που έχει φεγγάρι και μερικές φορές και άνευ φεγγαριού, δηλαδή όποτε μου γκαβλώσει, με πιάνει και μένα -που είμαι η χαρά της ζωής - η κλαψομουνιά μου. Γιατί δεν έχω αξιωθεί να βρω ένα μόνιμο σύντροφο, γιατί δεν έχω κάνει παιδάκια, γιατι δεν έχω κάποιον να πηγαίνουμε μαζί σουπερμάρκετ, γιατί δεν έχω μια συμβατική καθημερινότητα γιατι γιατί γιατί κι όλο κλάνει το γατί. Αποφεύγω περίτεχνα να θυμηθώ ότι όσους μόνιμους συντρόφους ειχα φρόντισα να τους εξολοθρεύσω με όλα τα νόμιμα μέσα. Ότι δύο φορές που θα μπορούσα εν δυνάμει να μείνω έγκυος καθώς τη μία φορά σκίστηκε το προφυλακτικό (μεγαλοτσούτσουνος) και την άλλη φορά του γλίστρυσε και δεν πήρε χαμπάρι (μικροτσούτσονος) έτρεξα πανικόβλητη να βρω σαπουνάδα κόλπου και χάπι επόμενης μέρας. Ότι σιχαίνομαι το σουπερμάρκετ και ιδιαίτερα να έχω κάποιον να μου λεει τι να πάρω από το σουπερμάρκετ ή ακόμα χειρότερα να μη συμβιβάζεται με τις επιλογές μου. Και τελικά ότι κάθε φορά που προσπαθώ να δημιουργήσω μια συμβατική καθημερινότητα με πιάνουν κρίσεις πανικού πως εγκλωβίστηκα, από αυτές που δε μπορείς να ανασάνεις και να καταπιείς, που λιποθυμάς, ξερνάς ακατάπαυστα και τελικά σε στέλνουν στο ντιβάνι του ψυχιάτρου.

τώρα έχω μπει στην περίοδο μιζέριας. μου λείπουν τα παιδάκια. τα φρεσκοσιδερωμένα σώβρακα του άλλου στο συρτάρι. οι φέτες βιτάμ στο πρωινό. το ροχαλητό τις νύχτες και οι κλανιές κάτω από τα σεντόνια. μου λείπουν μα τον αυτόν που έχω ιερό. μου λείπουν και τα θέλω. ερωτευτηκα παντρεμένο. και αγόρασα πλατφόρμες από γνωστή αμερικάνικη φίρμα. πες μου τώρα τι είναι χειρότερο. θα μας πάει η χρονιά γαμιώντας, σας το λέω να το ξέρετε.


Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

στο πλοίο της επιστροφής λοιπόν κάθομαι με δύο παρθένες (συμπεριφοριστικά) συνεπιβάτισσες, φοιτήτριες του παιδαγωγικού και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι γιατί δε με ενδιαφέρει η ταξινόμηση της φοιτήτριας ως ερευνητικό πεδίο, και λέμε περί ανέμων και υδάτων γιατί κουνάει το καράβι και πρέπει να ξεχαστούμε. Να σας πω ότι το πλοίο είναι τίγκα στον ρομά προσκυνητή που έχει σκορπιστεί στις παναγίτσες να ανάψει κεράκι - και είναι πολύ κύριοι και τα όλα τους οι τύποι - και στον κλασσικό γύφτο έλληνα που γυρνάει στη μιζέρια του διαμερίσματος με καθρεφτέ γυαλιά ρέιμπαν όμως και αφού έχει δηλώσει στις κάμερες "περνάμε καλά" και "ωραίος κόσμος". Απέναντι κάθεται ένας, δεν θα βιαστώ να προβώ σε χαρακτηρισμούς. Πιάνει ψιλοκουβεντούλα με έναν νεαρό τσιγγάνο από αυτούς που ο κόσμος θα χαρακτήριζε διανοητικά καθυστερημένους, αν και είναι προφανές πως τέτοιοι άνθρωποι είναι πιο ανεπτυγμένοι διανοητικά από εμάς τους "κανονικούς", σύμφωνα και με την δημοφιλή θεωρία "αυτό που κοροϊδεύεις, είσαι". Μοιραζόμαστε όλοι ένα τραπέζι και κρυφακούει η μία παρέα της κουβέντες της άλλης με δόλιους σκοπούς. Ο δικός μου σκοπός, ενώ ακουω τον τύπο να κερνάει τον τσιγγανάκο μπύρες και παρατηρώντας την εκπληκτική του ομοιότητα με εκείνον τον ηθοποιό τον καμπανέλλη, τον αδερφό του συγγραφέα, να αυτόν:


ακούω λοιπόν για να τον ξεσκεπάσω τον άθλιο, καθώς αδυνατώ να δεχτώ πως έπεσα πάνω σε κουλ και εντάξει τύπο που δεν έχει πρόβλημα με τους τσιγγάνους σε ένα πλοίο που παρακαλάει να μας επιτεθεί το κράκεν για να τους πετάξει θυσία στη θάλασσα και να θρέψει το αιμοσταγές ένστινκτό του. Αυτός, απ'ότι αποδείχθηκε κρυφακάκουγε εμάς για τους δικούς του λόγους. Και σε μία φωτεινή στιγμή τον ακούω να παροτρύνει τον τσιγγάνο να την πέσει απροκάλυπτα στις παρθένες 

"έλα ρε, ωραίες κοπέλες, όρμα σου λέω, θα σου κάνω κι εγώ πλάτες

και εν ριπή οφθαλμού φυσικά ο συμπαθής ρομά κάνει ένα αδέξιο πέσιμο που θυμίζει εφτάχρονο όταν ζητάει μπισκότο από ξανθιά συμμαθήτρια. Ο σωσίας του καμπανέλλη πετάγεται πάνω και το παίζει θιγμένος του στυλ 

"ώπα ρε, κάνε πίσω, σου κάναμε μια πλάκα και εσύ το πήρες σοβαρά, ε όχι ρε φίλε! άσε σε παρακαλώ ήσυχα τα κορίτσια, φύγε τώρα.Φύγε όπως ήρθες, φύγε σου λεώ μη γίνει επεισόδιο". 

Το πλοίο θαυμάζει τον σωτήρα, εγώ εμβρόντητη βγάζω τα γυαλιά ηλίου (πολύ ωραία γυαλιά, πλαισιώνουν εξαιρετικά το ωοειδές, κινηματογραφικό πρόσωπό μου) και τον κοιτάω αδυνατώντας να πιστεψω αυτά που λέει η θειά μου και τα άλλα που ακούν τ'αυτιά μου, και το αρχιδάκι βρίσκει ευκαιρία να χωθει στις παρθένες. Και ξεκινάει το μαρτύριο του για-να-γαμήσω ψεύδους. Ότι είναι πιλότος ελικοπτέρου. Ότι σώζει ζωές. Ότι λατρεύει τη δουλειά του αλλά έχει κουραστεί. Ότι είναι διαζευγμένος γιατί δε μπορεί να ζήσει χωρίς τον απόλυτο, εξοντωτικά φλογερό έρωτα. Ότι είναι αυστηρός όσον αφορά στο πάθος, άμα ερωτευτεί τα δίνει όλα (μικρή μου εσύ καριόλα - συμπλήρωσα εγώ από μέσα μου). Ότι δεν τους την πέφτει, τις βλέπει σαν πατέρας. Ότι πρέπει να είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και τα συναισθήματά τους. Ότι πρέπει να ερωτεύονται παράφορα. Όλα αυτά που διαβάζεις στα άρλεκιν της ρούλας σαλταπήδα δηλαδή. Μπορεί τελικά αυτός να είναι η ρούλα σαλταπήδα. Οι παρθένες διατηρούν εντωμεταξύ μια ηλίθια, ακατανόητη στάση. Η μία δεν του μιλάει καν, τον αγνοεί. Αυτό φυσικά τον εξοργίζει, της λεει στα μούτρα ότι είναι ψυχρή και δεν θα βρει ποτέ γκόμενο, και για καλή της τύχη φυσικά αυτό την γλιτώνει. Η άλλη κολακευμένη αφού αυτή είναι η θερμή και οι άντρες θα την ερωτεύονται σφόδρα σύμφωνα με τον χρησμό του έμπειρου μαλάκα να πούμε, συνεχίζει το πίρι πίρι μέχρι που σε μια στιγμή ρίχνει και μερικά δάκρυα. Αυτός συγκινημένος ορμάει και τυλίγει τις γεροντικές χερούκλες του γύρω από το τρυφερούδι και της σκάει και δυο φιλιά στα μάγουλα -αηδία μεγάλη- ενώ της λέει: "να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, θέλω πολύ να έρθεις να σου δείξω το σπίτι μου στην πλάκα, θα πάθεις πλάκα", θυμάμαι αυτομάτως τον αγαπητό στάθη ψάλτη και το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω ήταν, από το πουθενά: 

--ποια χρονιά τέλειωσες το λύκειο;


τέσσερα χρόνια πριν από μένα. και ξέρεις τι διαπιστώνω με μεγάλη θλίψη; εκείνοι οι γλίτσες γυμνοσάλιαγκες γεροπαπούδες πορνόγεροι που μας πλεύριζαν στα καλοκαιρινά μπαρ και μας έπιαναν τα μπούτια και εμείς γελούσαμε γιατί λέγαμε πως είναι η τελευταία τους χαρά πριν από τον τάφο - νέες ωραίες και ανίκανες να κατανοήσουμε τη μέση plus ηλικία - είναι τώρα οι συμμαθητές μας. 



Αυτό κυρίες και κύριοι είναι η αμίλικτη φύση της ζωής.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

όταν έχει φεγγάρι, πέραν του ότι μεγαλώνουν οι σκιές μέσα στο σπίτι που λεει κι ο ποιητής και εύχομαι να με συγχωρήσει που τον πιάνω στο στόμα μου αλλά εδώ που τα λέμε υπάρχουν πολύ πιο βρώμικα στόματα που πιάνουν τον ποιητή, δε συμβαίνει απολύτως τίποτα ιδιαίτερο. 

μα το θεό (όχι ΤΟΝ θεό, ΤΟ ΘΕΟ, ουδέτερο, γιατί)
θα γαμήσω την ξύλινη κουτάλα της κουζίνας από τα νεύρα μου.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013


γνώρισα που λέτε έναν τύπο που δεν του σκλήραινε με τίποτα. Ως γυναίκα άρχισα να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Που είναι δύσκολο να συμβεί αυτό. Γερμανός. Αυτός. Τι έχεις ρε μανάριμ σκέφτηκα... του τό'πα κιόλας. Μηπως κάτι δεν σε γουσταρίζει. Μήπως εσείς το κάνετε αλλιώς γιατί εμείς το κάνουμε.... δεν το κάνουμε πια στην ελλάδα.... είχε άγχος λεει. Με τα λεφτά. Τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Δεν θα κάνει διακοπές φέτος. Σκέφτεται να φύγει για το εξωτερικό. Αμερική; μπα, μάλλον αυστραλία. ή εμιράτα. Μηχανικός ο τύπος. Τέσσερεις χιλιάδες ευρώ το μήνα αλλά τα λεφτά που του μένουν στην τσέπη ίσα με τα δικά μου στο ισοζύγιο. Ε, εντάξει, συνηθισμένα τα βουνά από'τα χιόνια. Εκλεισα τα πόδια και άρχισα να του χαιδεύω τα μαλλιά. Μετά, λέει, στεναχωριέται με την καθημερινή κατάσταση. Πως 'γίναν έτσι τα πράγματα... φοβάται να κυκλοφορήσει στο δρόμο μερικές φορές. Μετανάστες. Πολλοί. Μαστουρωμένοι και μεθυσμένοι. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη; αυτοί οι μετανάστες σαν ξανάχτισαν τη γερμανία, του είπα. "Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι ρατσιστής" μου απάντησε "είναι καλοί άνθρωποι, το ξέρω. Αλλά άμα πεινάς ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνεις. Λέει και η τηλεόραση τόσα κάθε μέρα". Σε μένα το λες; ήθελα να του απαντήσω...  το βούλωσα όταν θυμήθηκα την αισχρή γυναίκα αυτού του κοντού από τα χρυσά αυγά. Δεν υπάρχει μια μάρκα αυγών "Χρυσά Αυγά"; αυτός ο τύπος πρέπει να σκεφτεί σοβαρά να αλλάξει όνομα στην επιχείρηση.... είπαμε, είπαμε... από γαμήσι τίποτα. Είχα φτάσει στο σημείο να του χαιδεύω πλατούλα και αυτός να χαμογελάει σαν τον πρώτο μου γκόμενο στο σχολείο όταν του τον έπαιζα. Στο τέλος τον προσκάλεσα και στην ελλάδα. "Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα" Ποια πράγματα δηλαδή; τη διαφήμιση με τα πορτοκάλια δεν την έχεις δει; "Ε εντάξει, ξέρω πως αισθάνεστε για τους γερμανούς... τα λεει και η τηλεόραση... δεν έχετε κι άδικο μερικές φορές... είμαστε κι εμείς..."  Δεν έχω αισθανθεί ποτέ πιο αποξενωμένη από τον συνάνθρωπο επειδή το λεει η τηλεόραση. Γούρλωσα τα μάτια. Τον κοιτάω καλά. Ένα ενενήντα να πούμε, ξανθός πρασινομάτης, ίδιος ο καρράς στην υπολοχαγό νατάσσα. Μια μπάτσα να μου ρίξει και έχω συναντήσει όλο το καστ στα κυπαρίσσια. Και ξέρουμε όλοι πόσο μ'αρέσουν οι μπάτσες.... Κοιτάζω και 'μένα. Νοερώς. Σ'εκείνο το σημείο άφησα χάδια, πλατούλες και αηδίες και τον καβάλησα. Δεν πήγαινε άλλο. Μπορεί να μην βοήθησα στην σύσφιξη σχέσεων ελλάδας-γερμανίας αλλά επιβεβαίωσα την αρχική μου υποψία. Όλοι ίδιοι είμαστε και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που μας γαμάνε οι από πάνω. Με τον ίδιο τρόπο.

έχω γίνει πια πικρούλα. με ενοχλεί το 90% των εικόνων που βλέπω καθημερινά στην πόλη.

υγ.  όταν γύρισα μου είπε ο κολλητός μου "μωρή, σε γερμανό το έδωσες;" όχι. σε ομοιοπαθή, αδελφή ψυχή.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Να, όπως αυτός ο πορνόγερος να'ουμε.

Να σας ενημερώσω ότι το άρθρο στο οποίο σχολίασε ο πόρνος είναι του γνωστού http://www.troglodytes.co/ που έχει έναν τίτλο ΝΑΑΑΑΑΑΑ "Φρίκη Κάψιμο Τρόλλινγκ" Φυσικά ως γνήσιος μπαρμπάτσης, άλλα διάβασε άλλα κατάλαβε. Κι αυτό το έφαγα να ούμε. Αλλά σχολιασε κιόλας. Έτσι όπως φαίνετα στην εικόνα. Και όχι μόνο αυτό. Υπήρχε και κόσμος στα σχόλια που συμφώνησε μαζί του. Πολλοί ηλίθιοι ενωμένοι δηλαδή. Φυσικά στα σχόλια βλέπετε και την κόσμια συνεισφορά μου.  Ξέρω, του έκανα τα μούτρα κρέας.

Τόσα χρόνια τα έβλεπα να συμβαίνουν και δεν μιλούσα. Υπομονετικά περίμενα και περίμενα και ήλπιζα ότι κάτι τέτοιοι θα εξαφανίζονται. Κι αυτοί αντιθέτως πολλαπλασιάζονται. Ε, δεν πάει άλλο ρε γαμώτο. Η φυσική μου κομψότητα δε μου επιτρέπει να τους φτύνω ας πούμε, αλλά μπορώ κοσμίως να διαμαρτύρομαι δημοσίως και να προωθώ αυτό που μόνοι τους εκθέτουν δημοσίως.

"Μπήκες μόνος σου στη μαύρη λίστα"
-'Αντζελα.



εκανα fb account για να πλακώνομαι με τον κόσμο. Διαπίστωσα ότι εκεί μαζεύονται οι μεγαλύτεροι μαλάκες και είπα να μετακινηθώ. Δεν κάνω δημόσιες σχέσεις. Απλά μπαίνω, ξεχέζω τα πρωτόζωα και αισθάνομαι ότι έβαλα το επαναστατικό λιθαράκι στο τείχος της αλλαγής. Όχι του μπατσόκ. Της πολυπόθητης.

https://www.facebook.com/yvonne.spades

άμα θες. Αλλά να ξέρεις πως αν γίνεις φίλος μου ενδέχεται να σε εκθέσω χωρίς να το θέλω. Μπορείς όμως να παρακολουθείς τα δημόσια ποστ μου. Όχι ότι γράφω πιο συχνά από εδώ. Άσε που δε μπορώ να χρησιμοποιώ τη συνήθη γλώσσα, τη βρώμικη. Κάπως όμως το έκανα και θέλω να το μοιραστώ. Αυτά.

Σε φιλώ. Έκανα και αποτρίχωση στο μπικίνι. Κάποια στιγμή αυτή η αηδία πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να βρω γκόμενο που να του αρέσουν οι τριχωτές, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

νομίζω πως μου αρέσουν οι γενναίοι. δεν το δείχνω, για να μη σου πω ότι παίζω ακριβώς το αντίθετο, αλλά μου αρέσουν οι γενναίοι και τολμηροί. γι αυτό καταλήγω πάντα με κάτι σκατάδες, χέστες και κλανιάρηδες που γενναιότητα και τόλμη μόνο εκ του ασφαλούς και όταν φτάσει η ώρα της κρίσης, βάζουν το κεφάλι κάτω από μια φούστα που θυμίζει μαμά. με βρακί φαρδύ. και γοφούς εξωπραγματικά τεράστιους. γιατί γενναίοι δεν υπάρχουν. όχι. δεν θα χρεωθώ εγώ (και) αυτή την αποτυχία.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

τι κοντόφθαλμο και ρατσιστικό άρθρο θεε μου...
μία σχεδόν κορασίδα, που σιχαίνεται τις περισσότερο σχεδόν κορασίδες και δεν τους αναγνωρίζει τον χαρακτηρισμό "κορασίδες" και όλα αυτά γιατί αγαπά το γεγονός ότι έχει μουνί. Τα υπόλοιπα μουνιά πρέπει να υποτασσόμαστε σε κάποιον άγραφο κανόνα που μας ορίζει τι να φοράμε και πως να συμπεριφερόμαστε ανά ηλικία (φυσικά, γιατί το χαρακτηριστικό της γυναίκας είναι η ηλικία) γιατί αλλιώς θα κάνουμε την ανθρωπότητα να σιχαθεί, και ενδεχομένως δικαίως, το φύλο μας. Να σας πω. Διεκδικώ, ως άνθρωπος και όχι ως γυναίκα, γιατί μουνί απέκτησα από καπρίτσιο του χρωμοσώματος και όχι επειδή το αξίζω, το δικαίωμά μου ακόμα και στο ρεζιλίκι. Να το ορίζω όπως θέλω εγώ και να γίνομαι όποτε το αποφασίσω. Για να μπορώ να φοράω χελο κίτι στα μαλλιά στα εκατονεξήντα μου, γιατί γουστάρω. γιατί στ'αρχίδια της ανθρωπότητας στο κάτω κάτω, σιγά τον πολυέλαιο αν μία γεροντομπεμπέκα, όπως περιγράφει το άρθρο, φοράει κοκαλάκια στα μαλλιά και συμπεριφέρεται τάχαμου ανάρμοστα για την ηλικία της. Ειλικρινά, το γυναικείο φύλο έχει τόσο πιο σοβαρά προβλήματα όμως... και τελικά. μία κοπέλα που κάθεται στο μπαρ και συγχίζεται γιατί μία άλλη γυναίκα απειλεί να "της πάρει τη μπουκιά μέσα από το στόμα", είκοσι χρόνια μεγαλύτερη, είκοσι κιλά βαρύτερη και με είκοσι εκατοστά πιο πεσμένο κώλο, είκοσι χρόνια μετά αποφασίζει να μοιραστεί την ιστορία της, που προφανώς την ενοχλεί ακόμα... λυπηρό. τι λυπηρό...μα να "της πάρει τη μπουκιά μέσα από το στόμα"; ποιος σκατά έχει ακόμα τέτοια κτητική και ανταγωνιστική λογική; που ζούμε; και ότι αν η αντίζηλος ήταν στα κυβικά της τότε δεν θα την κοιτούσε αφ'υψηλού και με περιφρόνηση;

μα αγαπητή, πρέπει να σας πω... το γυναικείο φύλο θα δικαιωθεί μόνο όταν μάθει να μη ντρέπεται για τον εαυτό του. Όπως και αν είναι. Έχετε δει εσείς κανέναν άντρα να ντρέπεται για το φύλο του επειδή ο λιάγκας χρησιμοποιεί τις λέξεις "χέζω" και "κλάνω" στην τηλεόραση πρωί πρωί;

εδώ: http://bit.ly/13VZRiw

υγ. για το πρόβλημα υγείας που αναφέρει η αρθρογράφος ειλικρινά τη συμπάθειά μου και δεν το θεωρώ καθόλου χτύπημα κάτω από τη μέση αυτό που αναφέρει ως τέτοιο. Ο καθένας έχει τα θέματά του, πορεύεται μ'αυτά και αν και μερικοί δε μας συμπονούν αλλά μας τα χτυπουν ως ελαττώματα, ε τι να κάνουμε, περαστικά.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

μια χαρά είναι η πάολα. ότι τι δηλαδή; ότι ο ρόκκος είναι ο μπετόβεν και τον μαγάρισε; ότι είναι άφωνη σε μια χώρα τίγκα στον παβαρότι; ότι είναι σκυλί ανάμεσα στα εξωτικά φλαμίνγκο; ότι είναι λαϊκιά ανάμεσα στους λόρδους;
άντε ρε, μια χαρά είναι η πάολα. εδώ ανεχόμαστε την όλγα τρέμη να 'ούμε και το κάθε βλήμα που παμε και το ψηφίζουμε και το στέλνουμε στη βουλή, και τον κάθε αρχίδα που βγαίνει στην τηλεόραση και πουλάει λαιφ στάιλ... μια χαρά ειναι η παολα και δεν την ξέρω κιόλας αλλά αυτό μ'αρέσει και ντρέπομαι για τον εαυτό μου που ντρέπομαι να το ομολογήσω. 

το παρόν κείμενο αποτελεί άσκηση θάρρους. 

αυτή την εποχή δεν γαμώ. με γαμούν. τι να κάνω κι εγώ. κάθομαι.



Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

τον τελευταίο μήνα προσπαθώ να διαβάσω το "50 shades of grey" επειδή ειλικρινά πιστεύω πως οι γυναίκες είναι ανίκανες να γράψουν ένα πορνό της προκοπής και ήθελα να δω αν επιβεβαιώνομαι. Είχα δίκιο. Ούτε σόκιν είναι, ούτε kinky, ούτε καν σου δίνει καμμιά ιδέα της προκοπής. Και παίζει και αίσθημα. Άσε κουκλίτσα μου. Το αίσθημα καταστρέφει το σεξ, είναι πασίγνωστο αυτό. Γιατί άμα θες ο άλλος να σε αγαπήσει τότε αναπόφευκτα όταν τον καβαλάς τ'ανάποδα, αντί να σε απασχολεί ο οργασμός σου σε απασχολεί το πως φαίνεται ο κώλος σου και αν κάνει πλάτσα πλάτσα. Το ίδιο και στο έμπροσθεν για το βυζί. Στο ανάσκελο για το αν κάνει δίπλες το στομάχι. Και στα τέσσερα μην τύχει και κλάσεις. Δηλαδή πιο αντισεξουαλικό πράγμα από το συναίσθημα δεν υπάρχει.

Επίσης παίρνω όρκο ότι αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να το έχει γράψει η σταματίνα. η γνωστή.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

τώρα θα μοιραστώ κάτι που μου το δίδαξε η ζωή και αμα το ξερό σας το κεφάλι αγνοήσει την υπέρτατη σοφία μου χέστηκα:
Οι καλοί άνθρωπου μένουν με το πουλί στο χέρι και μάλιστα όχι με το πουλί της προκοπής αλλά με το άλλο, το αξιολύπητο, και αυτά ότι η καλοσύνη ανταμείβεται και τέτοια είναι μαλακίες και αρχιδιές για να κάνουν οι μάγκες τους υπόλοιπους κουραδάκια που τα πατάς στο δρόμο και λερώνεσαι.
Γκε γκε; η

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

εγώ θα πω τώρα, εσύ άμα είσαι ευκολόπιστος μην ακούς.

είμαι από αυτά τα ηλίθια παιδιά που το καλύτερό τους ξύπνιο όνειρο είναι να φάνε τόνους σαπούνι ώστε να πάθουν κάτι τραγικό και ρομαντικό ταυτόχρονα, πχ τύφλωση και ΟΧΙ διάρροια, ώστε να τους τρέξουν στο νοσοκομείο και πάνω από το κρεββάτι του πόνου να τους πλησιάσει ο αιώνιος έρωτας και να τους ψιθυρίσει με μπάσα φωνή ανάμεσα σε αναφιλητά:
"δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό, πάντα σ'αγαπούσα και θα σ'αγαπώ για πάντα"

φυσικά μετά από αυτό υπάρχει το προαιώνιο ερώτημα. τα δύο προαιώνια ερωτήματα για την ακρίβεια:
1. και μετά; να πεθάνεις πάνω στο καλύτερο δε λεει. αλλά να ζήσεις για να δεις το "για πάντα" να διαψεύδεται... κι αυτό καλό δεν το λες.. η ζωή είναι ο χειρότερος εχθρός του ρομαντισμού
2. τι φαί ταίζουν τα νοσοκομεία μετά από τόσο σαπούνι;

όσο και να προσπαθώ να παγώσω καταψυκτικά κάθε ίχνος συναισθήματος που κρύβω στην αθώα, παιδική, και καμμιά φορά πορνό, καρδιά μου (και εδώ να σημειώσω ότι αρχικά αντί για "καρδιά" έγραψα "καργιά"), αυτό θα βρει μια ευκαιρία να ξετρυπώσει σαν τον κακό σατανά για να με βασανίσει. και σαν να μην έφταναν όλα θα βρεθεί ένας μαλάκας, φίλος, γκόμενος, τίποτας που θα σε διαβεβαιώσει ότι είσαι "ένα γλυκό, ευαίσθητο και αξιαγάπητο παιδί". ε, άντε σάλτα και γαμήσου γιατί τόσο αξιαγάπητος άνθρωπος που είμαι δε μπορώ να το αντέξω.

πονάνε τα μέσα μου αλλά δε θέλω να το παραδεχτώ στα έξω μου. πως τα΄μπλεξα πάλι έτσι;

κέφια: υπέρμετρα αισιόδοξα. Χα.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Και τελικά λυπάμαι πολύ, αλλά έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις γενικά, μία απογοήτευση, ή μία σειρά απογοητεύσεων, και αυτό είναι ΟΚ γιατί όλοι είμαστε μια απογοήτευση και έχει και λίγο πλάκα να σου πω την αλήθεια όταν συνειδητοποιείς πόσο χαμένα, μα πόσο χαμένα ούφο είμαστε όλοι και εσύ δεν είσαι μόνος πια.

με προσπέρασε βιαστικά με ένα κωλοσμαρτάκι του κερατά, με έκανε μούσκεμα, του είπα "α με και σιχτιρι μαλάκα", έβαλε όπισθεν και ήρθε να μου ζητήσει τον λόγο, μου είπε "άντε γαμήσου μωρή κότα", του είπα "ρε σάπιο αρχίδι, ούτε αυτό δε μπορείς να κάνεις, με μούσκεψες καλά καλά αλλά από τηγανίτα τίποτα" και μετά συνειδητοποίησα ότι αυτά όλα ακούγονται σχεδόν ερωτικά αλλά εγώ δε γαμάω πια, μετά την πρόσφατη ερωτική μου περιπέτεια που με κατήντησε δήμητρα-κλειστή. αλλά αν παχύνω δεν θα το αντέξω.

τίποτα σου λέω. ακόμα αναβροχιά.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

πολύς ελεύθερος χρόνος και καθόλου αξιοπρέπεια. Εκρηκτικός συνδυασμός. Δεν υπάρχει σαιτ για σαιτ, λαιφ στάιλ, κουτσομπολίστικο και κίτρινο ενημερωτικό που να μην έχω αφήσει το σχολιάκι μου. Κυρίως σε ζητήματα στυλιστικά. Και ζώδια φυσικά. Δοκίμασα να σχολιάσω και πολιτικά θέματα αλλά εκεί οι τύποι δεν πιάνουν τα σεξουαλικά υποννοούμενα. Αγκάβλωτοι ντιπ.

θυμάμαι τα παλιά... τότε που όλα τα προβλήματα λυνόντουσαν με μια πίπα. τώρα πια όλα τα προβλήματα ξεκινούν ακριβώς από το ίδιο σημείο. μεγαλώσαμε.
 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

έχω φτάσει σ'εκείνο το σημείο της ζωής μου που από την διαύγεια της μέσης ηλικίας περνάω στην αποχαύνωση της δεύτερης, μη σου πω και τρίτης, εφηβείας... σήμερα μου ήρθε ένα τσιτάτο στον εγκέφαλο, από αυτά τα γλυκουλίνικα που χαλαρά θα μπορούσε κάποιος να το αποδώσει στην σταματίνα τσιμτσιλή και μετά να της ρίξει και τρεις μπάτσες άμα λάχει - νοητικώς εννοώ, γιατί είμαι ενάντια σε κάθε μορφή βίας και ιδιαίτερα στις τσιμτσιλές του κόσμου, εκτός κι αν είναι φυσικά μέρος του ροουλ πλέινγκ οπότε συμφωνώ κι επαυξάνω και βασανίζομαι κιόλας - και όχι μόνο σκέφτηκα την κλαπαρχιδιά αλλά για ένα δέκατο του δευτερολέπτου συγκινήθηκα και μου άρεσε κιόλας.

τώρα ντρέπομαι αλλά σκέφτηκα ότι τελικά έρωτας είναι όταν το υποκείμενο (και εννοώ τον εκάστοτε αμορόζο) επαναλαμβάνει το όνομά σου σε κάθε φράση που ξεστομίζει ή γράφει, ακόμα κι όταν δεν είναι απαραίτητο. Παράδειγμα: "θα' θελα Υβόννη, να μπορούσα να έρθω να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματά σου και να γλυστρίσω τον πούτσο μου Υβόννη μέσα στο βρακί σου. Υβόννη μου". Ο έρωτας λοιπόν δεν υποδηλώνεται ούτε από την ερωτική πράξη που υποννοείται, πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται, ούτε από τα γλυκόλογα, ούτε από το μου. Ο έρωτας γίνεται για μια στιγμή ξεκάθαρος και αδιαμφισβήτητος από το γεγονός ότι μέσα σε μία πρόταση 27 λέξεων είδα το όνομά μου τρεις φορές. Μία στις εννιά δηλαδή. Διαίρεση.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

καλη χρονια και μου λες γιατι δε σου γράφω... γιατί ειμαι κλαμμενο μουνι και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που είμαι τόσο πατσάς και με μισώ όσο δεν παίρνει άλλο και το κεφάλι μου γαμιέται από την υπερφόρτωση και όχι την υπερφόρτιση και έχω ορκιστεί χίλιες φορές... σκατά, δεν έχει σημασία.

την τελευταία φορά θυμάμαι σαν όνειρο να παρακαλάω για ένα κορμί άθικτο, να γίνει το σώμα μου αγνής παρθένας, ανέγγιχτο και ότι να'ναι. Έ.... πέτυχε το μοναδικό πράγμα (εντάξει, ένα από τα λίγα τεσπά) που δεν είχα κάνει. Σαϊμπερ σεξ! το πιστεύεις ρε φίλε; ούτε εγώ! και τώρα είμαστε με τις ώρες στο πισι και γαμιόμαστε εγκεφαλικά και μόνοι και εξ'αποστάσεως-τισουκανωμαναμου-γουατ αρ γιου ντουινγκ το μι....  από τη μία είμαι ενθουσιασμένη που το έζησα κι αυτό, από την άλλη δεν είναι ντε κι ανάγκη να τα ζήσω όλα σαν να το έχω βάλει στοίχημα... 
γι αυτό δεν σου γράφω...

λυπηρό. πολύ λυπηρό.

και κάπως ευχάριστο. σκέφτομαι, φοβάμαι αν θες, πως δεν θα ξαναγαμήσω ποτέ. καμμιά φορά σκέφτομαι πως μετά από αυτόν δεν θα ξαναγαμήσω. σαν την δήμητρα. και είναι κρίμα τέτοια.... όρεξη....

νόμιζα όταν ήμουν μικρή, πως όσο μεγάλωνα θα γινόμουν σοβαρή και επαγγελματίας και σοφή. ότι θα έκανα σαιμπερ σεξ σαν δεκαπεντάχρονο δεν το περίμενα.ντεκαντάνς. από την άλλη. τι σημασία έχει; στην ταφόπλακα μια φορά δεν θα το γράψουμε. θα μείνει μεταξύ μας.

*αυτό που θελω να του πω ότι είμαι ερωτευμένη αλλά ποτέ ποτέ δεν θα βγει η καταραμένη κουβέντα από το στόμα μου-έμπα ελεύθερα-έβγα με περιοριστικούς όρους*

αυτό που λειπει