Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012


σήμερα δε θέλω να ακούσω, θέλω να μιλήσω. και όταν έρθει η σειρά μου δεν θα έχω λόγια να σου πώ, ούτε και ιστορίες, ούτε και τίποτα. γιατί αυτά που θέλω να πω δεν λέγονται αλλά ακόμα και αν, εγώ φοβάμαι να τα πω. λοιπόν ξέρεις τι έχω συνειδητοποιήσει μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και μαγειρικής; τα δυσκολότερα προς εξομολόγηση πράγματα είναι αυτά που ντρέπεσαι να αποκαλύψεις στον εαυτό σου. Σιγά την αρχιδιά θα μου πεις. Κι όμως... εγώ τώρα το κατάλαβα. Είμαι αργή. Αλλά αυτός που φοβάμαι πιο πολύ απ'όλους είναι ο εαυτός μου και η αντίδρασή του. Ότι θα πέσω στα μάτια μου. Βγάζει καν νόημα αυτό που λέω; μια νέα φίλη που έχω, ηλικιακά νέα εννοώ, αδυνατεί να καταλάβει πως είμαστε δύο που κατοικούμε μέσα μου. Αυτός που γνωρίζει ο κόσμος και αυτός που προετοιμάζει αυτόν που γνωρίζει ο κόσμος. Που του σιδερώνει τα πουκάμισα. Που του ξυρίζει τα πόδια. Που τον αποχαιρετάει στην πόρτα. Φοβάμαι να σου πω.

αλλά τελοσπάντων μάλλον ήρθε η ώρα να χωρίσεις γιατί πως θα μου το συγχωρήσει το κάρμα να ερωτεύομαι παντρεμένο άνθρωπο;

ότι θα έγραφα φιλοσοφικό δοκίμιο γι'αυτό το λόγο δε το περίμενες όμως... στο είπα! τα πράγματα που φοβάμαι να σου πω γαμώτο στανιό μου.

κάποιος κάπου λέει το κλασσικό: "άσε μας κουκλίτσα μου"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου