θα μου πεις, σύμπτωσις. θα σου πω, σατανική.

γύρισα. με την ψυχή στο στόμα. κυριολεκτικά. αυτό που λες αν κάτσω λίγο παραπάνω μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει. αλλά πως παίρνεις το ρίσκο να την κοπανήσεις; ευτυχώς εκπαιδεύτηκα καλά στη ζωή μου για τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις.

φυσικά πρέπει να ξέρεις πως ένας τρόπος υπάρχει για να τουμπάρεις τους κυνικούς ανθρώπους συναισθηματικά. το πίρι πίρι. ψέμματα ή αλήθειες, δεν έχει σημασία. θα πέσουν. μπορεί να μη στο πουν αλλά θα γίνουν οδοντόκρεμες. και όχι τίποτα άλλο αλλά έχω μία περίεργη αλλεργική αντίδραση στα αεροπλάνα. κλαίω. ακατάπαυστα. τόσο που θα μπορούσα άνετα να παίξω στις οικογενειακές ιστορίες. και φυσικά δεν έχει σημασία που πάω, από που έρχομαι, με ποιον κάνω το ταξίδι, για ποιον κάνω το ταξίδι ή τελικά από τι τρέχω να ξεφύγω. Απλά κλαίω σα μαλάκας. σκίστηκα πάλι. και μετά ξεσκίστηκα. και μετά έκλαψα. πάλι.

θα θελα πολύ να είμαι δεκαοχτώ χρονών, ίσως αγάμητη ή φρεσκογαμημένη, θα θελα να μην ήξερα ότι ξέρω και να μην έχω ζήσει ότι έχω ζήσει, κι ας μην είναι πολλά, κι ας μην είναι τραγικά. θα θελα να'μαι αθώα περιστερά, θα'θελα να μπορώ και θα'θελα να γνωρίσω αυτόν τον γκόμενο έτσι. θα'θελα να ακούω και να ονειρεύομαι και να πιστεύω τα πάντα και να προσθέτω τα δικά μου επιπλέον. και θα'θελα να μη ντρέπομαι γι'αυτό. και να μην έχω ενοχές που πιστεύω σε παραμύθια. και να μην έχω συνείδηση της πραγματικότητας. και, το κυριότερο, να μην έχω καμμία προηγούμενη εμπειρία.

τότε αυτός θα μου έβαζε αυτό το τραγούδι στο αυτοκίνητο κι εγώ θα έλεγα ότι είναι σημάδι και όχι απλή σύμπτωση. ούτε το συγκρότημα, ούτε το τραγούδι, ούτε ότι εγώ ήμουν αυτή, ίσως και ακόμα να είμαι στο βάθος (κήπος). και στο κάτω κάτω θα τον πίστευα όταν μου είπε: "όλα όσα είναι να ζήσουμε θα γίνουν, οπότε μην ανησυχείς" και ίσως να ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ώμο του αλλά τελικά κάπως δεν κάνω τέτοια πράγματα.

όπως καταλάβατε μια χαρά ήταν ο πήδουλος. μας γάμησε ο τύπος.

να ρωτήσω κάτι πολύ σοβαρό και φιλοσοφημένο... αυτό το πράγμα που όταν δεν έχεις μνηστήρα πρόχειρο δεν σε πλησιάζει ούτε αρσενικό μολύβι, ενώ όταν κάτι αχνοφαίνεται στον ορίζοντα πλακώνουν όλα τα ανδρικά μόρια του λεκανοπεδίου, συμβαίνει και σε 'σας ή είναι μόνο δικό μου κουσούρι;

όχι ότι με ενοχλεί την κουκλίτσα, αλλά να, επειδή εγώ οχι δε μπορώ να πω και να χαλάσω και καρδιές, κουράζομαι πολύ. πολύ όμως. κυρίως συναισθηματικά, γιατί πρέπει να πάρω και ύφος όταν λέω "κάτσε μισό να κοιτάξω την ατζέντα μου, αχ όχι λυπάμαι, από το νέο έτος ομως σίγουρα!" ως ηθοποιός αδυνατώ να σκεφτώ ότι δεν θα είμαι πειστική! νομίζω πως είναι παγκόσμια σταθερά. όταν τα αισθηματικά πάνε καλά, πλακώνουν όλοι οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι. Αφού όταν με παίρνουν οι μακαρίτες τηλέφωνο, ξέρω ότι θα πέσει πήδουλος το βράδυ και τρέχω για αποτρίχωση! Αυτός είναι εξάλλου και ένας λόγος που χαίρομαι να τους ακούω! τώρα έχει πέσει πολύ δουλειά. Το αστείο θα είναι που από την πολύ δουλειά θα μείνω με το πουλί στο χέρι γιατί όταν θες κάτι πολύ πολύ, το σύμπαν είναι σίγουρο ότι θα σου ρίξει κατακέφαλο.

είμαι πολύ εύγλωττη σήμερα, δεν νομίζεις;

ΥΓ. ο υπερβόρειος μοιράστηκε σήμερα ένα ανέκδοτο μαζί μου:

-Πόσα παιδιά έχει μια τυπική, βελγική οικογένεια;

-Πέντε, δύο στο διαμέρισμα και τρία στο υπόγειο.....

ειλικρινά ελπίζω να του σηκώνεται γιατί είναι κρίμα μεγάλο.

"Alex (Malcolm McDowell), the main character, is a charismatic, sociopathic delinquent whose interests include classical music (especially Beethoven), rape, and what is termed "ultra-violence".

ref. http://en.wikipedia.org/wiki/A_Clockwork_Orange_(film)

τόσο ραφινάτα τέλειος που σε κάνει να υποπτεύεσαι και να πέφτεις στα γόνατα ταυτόχρονα. και φυσικά ούτε έρχεται, ούτε θα έρθει. ζει σε παράλληλο σύμπαν. ποιος να φανταζόταν ότι εγώ θα ζώ στο λοθλόριεν κι αυτός στον αρράκις... και ποιος να φανταζόταν πως θα έπαιζε ανταλλαγή επισκέψεων. έτσι. για να ξέρεις τι χάνεις και ότι πηδιέσαι ερήμην. να φας σκατά σύμπαν που γαμιέσαι ασύστολα.

και ξαφνικά σου πετάγεται το γαμωπαραθυράκι στον υπολογιστή να αναβοσβήνει πορτοκαλί μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. "τι κάνεις μανάριμ τέτοια ώρα ξύπνιος;" του λες γιατί αυτός κανονικά πάει για ύπνο από το σούρουπο. "βλέπω expendables 2. εσύ;"

ε τι του λες τώρα...; "εγώ βλέπω αγγελική νικολούλη";;;;; 

πάει;;;; δεν πάει!

σήμερα δε θέλω να ακούσω, θέλω να μιλήσω. και όταν έρθει η σειρά μου δεν θα έχω λόγια να σου πώ, ούτε και ιστορίες, ούτε και τίποτα. γιατί αυτά που θέλω να πω δεν λέγονται αλλά ακόμα και αν, εγώ φοβάμαι να τα πω. λοιπόν ξέρεις τι έχω συνειδητοποιήσει μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και μαγειρικής; τα δυσκολότερα προς εξομολόγηση πράγματα είναι αυτά που ντρέπεσαι να αποκαλύψεις στον εαυτό σου. Σιγά την αρχιδιά θα μου πεις. Κι όμως... εγώ τώρα το κατάλαβα. Είμαι αργή. Αλλά αυτός που φοβάμαι πιο πολύ απ'όλους είναι ο εαυτός μου και η αντίδρασή του. Ότι θα πέσω στα μάτια μου. Βγάζει καν νόημα αυτό που λέω; μια νέα φίλη που έχω, ηλικιακά νέα εννοώ, αδυνατεί να καταλάβει πως είμαστε δύο που κατοικούμε μέσα μου. Αυτός που γνωρίζει ο κόσμος και αυτός που προετοιμάζει αυτόν που γνωρίζει ο κόσμος. Που του σιδερώνει τα πουκάμισα. Που του ξυρίζει τα πόδια. Που τον αποχαιρετάει στην πόρτα. Φοβάμαι να σου πω.

αλλά τελοσπάντων μάλλον ήρθε η ώρα να χωρίσεις γιατί πως θα μου το συγχωρήσει το κάρμα να ερωτεύομαι παντρεμένο άνθρωπο;

ότι θα έγραφα φιλοσοφικό δοκίμιο γι'αυτό το λόγο δε το περίμενες όμως... στο είπα! τα πράγματα που φοβάμαι να σου πω γαμώτο στανιό μου.

κάποιος κάπου λέει το κλασσικό: "άσε μας κουκλίτσα μου"

σήμερα μόνο κακές σκέψεις. και δεν εννοώ γυμνά, πορνό, παρτούζες και τέτοια. από τις άλλες. από αυτές που κόβεις τις φλέβες σου αλλά άσε καλύτερα γιατί με την τύχη που έχω μπορεί και να πετύχει. και εννοώ ότι είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος.

ΥΓ. θα ανηφορήσω τα χριστούγεννα... δε γαμιέται, θα είμαι ο άνθρωπος που θα πληρώσει χίλια και κάτι ευρώ για να ρίξει πούτσο. για την ακρίβεια για να φάει πούτσο. δηλαδή και να τον φάω και να πληρώσω. είμαι πολύ δυνατός παίχτης. τεσπά. το θέμα είναι ότι με έχουν πιάσει τα συναισθηματικά μου τώρα. όχι οι τσιγκουνιές, δεν εννοώ αυτό... θέλω να έρθει και να με πάρει απ'το αεροδρόμιο... δεν θέλω να του το πω. θέλω να το κάνει. έστω και με βουντού με το ζόρι. αλλά να το σκεφτεί μόνος του. ξέρεις. αυτό. που είσαι 15. και ονειρεύεσαι αεροδρόμια. δεν θα έρθει. δεν θα έρθει.... θα παγώσει ο κώλος μου να περιμένω. έλεγα να μη φορέσω βρακί. μόλις αναθεώρησα. είδες; σήμερα είμαι πολύ κορίτσι. όχι γυναίκα. κορίτσι γαμώτο. σήμερα απλά δεν έχω πλάκα. όπως όλα τα κορίτσια.

τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα όταν έχεις κάποιον να σε περιμένει στο σπίτι. τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα γι'αυτόν που σε περιμένει στο σπίτι. τότε είναι που απλά δεν θες να πας σπίτι.... ούτε θυμάμαι πως μπήκα, πως άνοιξα τον υπολογιστή, πως απάντησα στο μήνυμα του τύπου, πότε άκουσα αυτό που μου είχε στείλει... θυμάμαι πως ξύπνησα κουβάρι, πως είχα ενα απίστευτα φριχτό κόψιμο στο δάχτυλο (ράμματα πριν λίγο), πως τα σεντόνια είχαν γεμίσει αίματα, πως είχα απίστευτες καύλες, πως είχα απίστευτα κέφια. Πως έτσι κάπως ήταν στα.... δεκαεφτά μου! και θυμάμαι πως ψιθύριζα μουσική...

ανοίγω πάλι το γαμημένο μεηλ. το τελευταίο του μήνυμα. δεν θέλει να πάει σπίτι. είδες γιατί δε γουστάρω να μένουμε μαζί, να δεθούμε μαζί, να κάνουμε ζωή μαζί; γιατί θέλω να θέλεις. και κάτι μέρες σαν αυτή... δεν έχω λόγια, ας γαμηθούμε ως την αιωνιότητα! με δόξα!